Ameryka Łacińska iKaraiby
Unia Europejska utrzymuje stosunki zAmeryką Łacińską iKaraibami na wielu płaszczyznach i różnych szczeblach. Opierając się na Nowym programie na rzecz stosunków między UE a Ameryką Łacińską i Karaibami, UE dąży do wzmocnienia i modernizacji partnerstwa strategicznego z tym regionem. Unia współpracuje z nim podczas szczytów z udziałem szefów państw irządów i poprzez dyplomację parlamentarną. Zawarła umowy iprowadzi dialog polityczny z Karaibami, Ameryką Środkową, Wspólnotą Andyjską, Mercosurem iposzczególnymi państwami regionu.
Podstawa prawna
- Tytuł V (działania zewnętrzne UE) Traktatu oUnii Europejskiej;
- Tytuły I–III i V (wspólna polityka handlowa; współpraca na rzecz rozwoju i pomoc humanitarna; umowy międzynarodowe) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Stosunki międzyregionalne
Unia Europejska oraz Ameryka Łacińska i Karaiby są naturalnymi partnerami, których łączą głębokie więzy polityczne, gospodarcze i kulturowe. Unia zawarła wiele umów z krajami regionu (z 27 z 33 państw). Powiązania gospodarcze również są silne – UE jest największym inwestorem w regionie, trzecim co do wielkości partnerem handlowym i największym ofiarodawcą pomocy na rzecz rozwoju. Kraje UE oraz Ameryki Łacińskiej i Karaibów stanowią razem ponad jedną trzecią państw członkowskich Organizacji Narodów Zjednoczonych i są siłą napędową solidnego multilateralizmu opartego na zasadach.
7 czerwca 2023 r. wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisja przyjęli wspólny komunikat pt. . Zgodnie z nim Unia ma zacieśnić stosunki z Ameryką Łacińską i Karaibami oraz odnowić partnerstwo z tym regionem. W dokumencie wskazano sześć priorytetowych kwestii:
- odnowa partnerstwa politycznego;
- umocnienie wspólnego programu handlowego;
- strategia Global Gateway, która ma pomóc w sprawiedliwej, zielonej i cyfrowej transformacji oraz eliminacji nierówności;
- partnerska współpraca na rzecz wymiaru sprawiedliwości, bezpieczeństwa obywateli i zwalczania międzynarodowej przestępczości zorganizowanej;
- współpraca na rzecz propagowania pokoju i bezpieczeństwa, demokracji, praworządności, praw człowieka i pomocy humanitarnej;
- tworzenie dynamicznego partnerstwa międzyludzkiego.
W komunikacie uznano dyplomację parlamentarną za zasadniczy element budowania stosunków z regionem. Wspomniano w szczególności o roli Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EuroLat).
A. Szczyty
Pierwszy szczyt UE – Ameryka Łacińska iKaraiby odbył się wRio de Janeiro wczerwcu 1999r. Zapoczątkował on partnerstwo strategiczne obydwu regionów. Szósty i ostatni szczyt UE–Ameryka Łacińska i Karaiby odbył się w Madrycie w 2010 r. Utworzono podczas niego Fundację UE–Ameryka Łacińska i Karaiby, która ma wzmacniać i propagować partnerstwo strategiczne między oboma regionami.
W 2010 r. powstała Wspólnota Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów (CELAC), która jest blokiem regionalnym 33 państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Szczyty regionalne między UE a CELAC są obecnie głównym forum dialogu i współpracy, która ma umożliwić wspólne stawienie czoła globalnym wyzwaniom. Trzeci szczyt szefów państw lub rządów UE–CELAC odbył się w Brukseli 17–18 lipca 2023 r., osiem lat po poprzednim szczycie. Przywódcy UE i CELAC zobowiązali się, że odnowią i zinstytucjonalizują swoje długotrwałe partnerstwo. Szczyt odbył się pod hasłem „Odnowienie partnerstwa między obydwoma regionami w celu wzmocnienia pokoju i zrównoważonego rozwoju”. Omówiono podczas niego wiele zagadnień, w tym ściślejszą współpracę na forach wielostronnych, pokój i bezpieczeństwo na świecie, handel i inwestycje, przeciwdziałanie zmianie klimatu, sprawiedliwość i bezpieczeństwo. W szczycie uczestniczyła przewodnicząca Parlamentu Europejskiego Roberta Metsola. W swoim przemówieniu skupiła się na tym, jak ważne jest, by osiągnąć postępy w pracach nad niesfinalizowanymi umowami handlowymi i układami o stowarzyszeniu. Na zakończenie szczytu przyjęto, którą zatwierdziły wszystkie kraje UE–CELAC z wyjątkiem jednego. Podczas wydarzenia opublikowano również , a przywódcy postanowili organizować kolejne szczyty co dwa lata. Kolejny szczyt ma się odbyć w Kolumbii w 2025 r.
B. Wymiar parlamentarny
Dla UE i Ameryki Łacińskiej i Karaibów dyplomacja parlamentarna jest podstawowym forum dialogu, wymiany pomysłów i najlepszych praktyk. Regularne kontakty między posłami do Parlamentu Europejskiego aposłami zAmeryki Łacińskiej nawiązano w1974r. przy okazji pierwszej z17 organizowanych co dwa lata konferencji międzyparlamentarnych.
W2006r. utworzono Europejsko-Latynoamerykańskie Zgromadzenie Parlamentarne, zwane też EuroLatem, które stało się instytucją parlamentarną partnerstwa strategicznego obydwu regionów. Służy ono jako forum do prowadzenia dyskusji, monitorowania iprzeglądu wszystkich kwestii związanych zpartnerstwem.
EuroLat liczy 150 członków: 75 z Parlamentu Europejskiego i 75 zsubregionalnych parlamentów Ameryki Łacińskiej, wtym zParlamentu Latynoamerykańskiego, Parlamentu Wspólnoty Andyjskiej, Parlamentu Środkowoamerykańskiego, Parlamentu Mercosuru oraz kongresów Chile iMeksyku.
Na forum EuroLatu prowadzi się dyskusje na temat m.in. cyfryzacji i gospodarki cyfrowej, cyberbezpieczeństwa i sztucznej inteligencji, walki z przestępczością zorganizowaną, bezpieczeństwa żywnościowego i zmiany klimatu. Od 2006r. odbyło się łącznie 15 sesji plenarnych. Ostatnia sesja plenarna Eurolat miała miejsce w lipcu 2023r. w Madrycie (Hiszpania).
We wspólnej deklaracji z trzeciego szczytu UE–CELAC stwierdzono, że dyplomacja parlamentarna jest ważnym elementem stosunków między oboma regionami i wyrażono uznanie dla konstruktywnej roli EuroLat w tym zakresie. Ponadto współprzewodniczący Eurolatu przypomnieli uczestnikom szczytu o tym, jak ważne jest zawarcie niesfinalizowanych dwustronnych umów handlowych i układów o stowarzyszeniu dotyczących zmiany klimatu oraz ożywienia multilateralizmu.
Stosunki parlamentarne UE z krajami Karaibów wchodzą w zakres kompetencji Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego OACPS[1]–UE. Od 2024r. w obowiązuje umowa z Samoa, w której skupiono się na potrzebach poszczególnych regionów. W następstwie tej umowy utworzono Zgromadzenie Parlamentarne Karaiby–UE. Nowy organ odbył posiedzenie inauguracyjne w lutym 2024r. w Angoli. W jego skład wchodzi 15 posłów do PE i po jednym pośle z każdego z krajów Karaibów. Na pierwszym posiedzeniu Zgromadzenie Parlamentarne Karaiby–UE przyjęło swój regulamin, zgodnie z którym ma spotykać się co roku, na przemian w regionie Karaibów i w Unii Europejskiej. Następne zgromadzenie odbędzie się w 2025r. na Karaibach.
Stosunki zsubregionami
A. Wspólnota Andyjska (Boliwia, Kolumbia, Ekwador iPeru)
Wgrudniu 2003r. UE i region andyjski podpisały umowę odialogu politycznym iwspółpracy (PDCA), która dalej rozszerzyła zakres współpracy obu regionów. Umowa ta jednak jeszcze nie weszła wżycie. Negocjacje w sprawie układu o stowarzyszeniu rozpoczęły się w czerwcu 2007r. idoprowadziły do zawarcia w marcu 2010r. Umowa – podpisana wczerwcu 2012r. iratyfikowana przez Parlament Europejski wgrudniu 2012r. – weszła wżycie 1marca 2013r. wPeru, awKolumbii – 1sierpnia 2013r. Przewiduje ona całkowitą liberalizację handlu wyrobami przemysłowymi iproduktami rybołówstwa wciągu 10 lat (przy czym większość ceł zostanie zniesiona wmomencie jej wejścia wżycie). Zwiększa także dostępu do rynku dla produktów rolnych. Zakres umowy obejmuje zamówienia publiczne, inwestycje, prawa człowieka oraz normy pracy i standardy ochrony środowiska. Ekwador przystąpił do umowy handlowej 1stycznia 2017r. Boliwia może również starać się o przystąpienie do umowy, ale jak dotąd tego nie uczyniła. Aby umowa weszła w życie, musi ratyfikować ją jeszcze tylko jedno państwo członkowskie – Belgia.
B. Karaiby
Stosunki między UE a Karaibami kształtują różne nakładające się na siebie ramy instytucjonalne, w tym umowa z Samoa i jej protokół z Karaibów, który obejmuje 15 państw karaibskich[2].
zapewnia ustrukturyzowane ramy szerszego i pogłębionego dialogu i współpracy. Unia jest największym partnerem handlowym Karaibów. Najważniejszym partnerem regionalnym UE, jeśli chodzi o dialog gospodarczy, jest Karaibskie Forum Państw AKP (Cariforum). W jego skład wchodzą członkowie Wspólnoty Karaibskiej oraz Dominikana. W 2008r. państwa te podpisały – kompleksową umowę o wolnym handlu i gospodarce.
Negocjacje w sprawie zawarcia PDCA z Kubą rozpoczęły się w kwietniu 2014r. i zakończyły się pomyślnie w marcu 2016r. Umowę tymczasowo stosuje się od 1 listopada 2017r. Zacznie ona wpełni obowiązywać, gdy ratyfikują ją wszystkie państwa członkowskie UE. PDCA zawiera trzy główne rozdziały dotyczące dialogu politycznego, współpracy i dialogu na temat polityki sektorowej oraz handlu.
C. Ameryka Środkowa (Kostaryka, Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua iPanama)
Układ ostowarzyszeniu UE–Ameryka Środkowa, pierwsze tego typu porozumienie między regionami zawarte przez UE, został podpisany wczerwcu 2012r. iratyfikowany przez Parlament Europejski wgrudniu 2012r. Składa się on z trzech filarów – dialogu politycznego, współpracy i handlu. Ustanowiono w nim cel, jakim jest rozwijanie uprzywilejowanego partnerstwa politycznego opartego na wartościach, zasadach i wspólnych celach. Układ ma również poprawić sytuację w zakresie praw człowieka, ograniczyć ubóstwo, zwalczać nierówności, zapobiegać konfliktom, a także wspierać dobre rządy, bezpieczeństwo, integrację regionalną i zrównoważony rozwój. Wramach układu ostowarzyszeniu zliberalizowano także handel wyrobami przemysłowymi iproduktami rybołówstwa oraz zniesiono większość ceł whandlu produktami rolnymi. Od 2013 r. tymczasowo stosuje się jedynie rozdział dotyczący handlu. Wszystkie państwa członkowskie UE ratyfikowały układ. Oczekuje się, że wejdzie on w życie w 2024r. Parlamentarny Komitet Stowarzyszenia będzie monitorować jego wdrażanie, co oznacza, że Parlament będzie miał więcej możliwości działania.
D. Mercosur (Argentyna, Brazylia, Paragwaj iUrugwaj)
Negocjacje wsprawie układu ostowarzyszeniu z Mercosurem, obejmującego dialog polityczny, współpracę iwolny handel, rozpoczęto w1999r. Porozumienie polityczne osiągnięto w 2019r. Ratyfikację układu o stowarzyszeniu wstrzymano jednak ze względu na obawy związane ze standardami ochrony środowiska i przestrzeganiem praw człowieka w Brazylii pod rządami prezydenta Bolsonaro. Negocjacje wznowiono w 2022r. po wyborze na prezydenta Luiza Inácia Luli da Silvy, ale proces przyjęcia układu znajduje się obecnie w impasie. Jeżeli układ wejdzie wżycie, będzie to oznaczało zniesienie ceł na 91% towarów wywożonych zUE do Mercosuru oraz obniżenie ceł na różne produkty. UE zniesie cła na 92% towarów przywożonych zMercosuru, ale utrzyma kontyngenty taryfowe na wrażliwe produkty rolne.
Stosunki zposzczególnymi krajami
A. Brazylia
W2007r. UE iBrazylia ustanowiły partnerstwo strategiczne. W ramach tego partnerstwa UE iBrazylia nawiązały współpracę idialog polityczny wponad 30 obszarach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, takich jak pokój ibezpieczeństwo międzynarodowe, prawa człowieka, zarządzanie sektorem publicznym, kwestie gospodarcze ifinansowe, innowacyjność, polityka społeczna, edukacja, środowisko iintegracja regionalna. Partnerstwo strategiczne UE–Brazylia obejmuje również regularny dialog między brazylijskim Kongresem Narodowym aParlamentem Europejskim. W 2022r. na prezydenta Brazylii wybrano Luiza Inácia Lulę da Silvę. Po objęciu przez niego urzędu w styczniu 2023r. stosunki UE–Brazylia znacznie się ożywiły, w tym doszło do serii wizyt wysokiego szczebla z udziałem obu stron. W 2023r. Brazylię odwiedziły co najmniej cztery delegacje[3] Parlamentu Europejskiego. Szczyt UE–Brazylia zaplanowano na 2024r.
B. Chile
W 2002 r. UE zawarła z Chile układ o stowarzyszeniu. Negocjacje w sprawie aktualizacji układu o stowarzyszeniu i zastąpienia go zaawansowaną umową ramową rozpoczęły się w listopadzie 2017 r. i zakończyły się w grudniu 2022 r. W lutym 2024r. Parlament Europejski zatwierdził umowę ramową. Parlament i Rada Unii Europejskiej przyjęły umowę przejściową w sprawie handlu, która zawiera jedynie postanowienia zaawansowanej umowy ramowej dotyczące handlu i inwestycji. Wymaga ona ratyfikacji wyłącznie na szczeblu UE. Po tym, jak Chile zakończy wewnętrzne procedury ratyfikacyjne, umowa przejściowa w sprawie handlu wejdzie w życie. Umowa przejściowa w sprawie handlu wygaśnie, gdy zaawansowana umowa ramowa wejdzie w życie – czyli po jej ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie.
Zaktualizowana umowa obejmuje filar dotyczący dialogu politycznego i współpracy oraz filar dotyczący handlu i inwestycji. Wzmacnia ona stosunki handlowe i inwestycyjne między UE a Chile, zawiera wiążące zobowiązania w zakresie ochrony środowiska i pracy oraz ułatwia dostęp do surowców krytycznych. Po raz pierwszy w historii w umowie UE zawarto też specjalny rozdział poświęcony handlowi i równouprawnieniu płci. Od 2003r. Wspólna Komisja parlamentarna UE–Chile monitoruje wdrażanie układu o stowarzyszeniu. Będzie też monitorować wdrażanie zaawansowanej umowy ramowej, każdego roku poświęcając tej kwestii dwa posiedzenia.
C. Meksyk
Meksyk to jedyne państwo, zktórym UE zawarła zarówno układ ostowarzyszeniu, jak ipartnerstwo strategiczne. W 2000 r. weszła w życie między UE i Meksykiem, znana również jako umowa UE–Meksyk. W umowie zinstytucjonalizowano dialog polityczny, poszerzono zakres współpracy, w tym w dziedzinie demokracji i praw człowieka, oraz utworzono strefę wolnego handlu UE–Meksyk. Wmaju 2016r. rozpoczęły się negocjacje zMeksykiem mające na celu aktualizację umowy UE–Meksyk. W kwietniu 2018 r. strony osiągnęły porozumienie co do zasady w sprawie rozdziałów dotyczących handlu, a w kwietniu 2020 r. – w sprawie ostatnich nieuregulowanych kwestii. Umowa obecnie oczekuje na ratyfikację.
Partnerstwo strategiczne ustanowiono w 2009 r. w podwójnym celu – zacieśniania współpracy UE–Meksyk i koordynacji kwestii ogólnoświatowych na szczeblu wielostronnym oraz dostarczenia dodatkowego bodźca politycznego stosunkom iinicjatywom dwustronnym. Wramach partnerstwa strategicznego odbyły się trzy szczyty UE–Meksyk – ostatnio wczerwcu 2015r. UE iMeksyk prowadzą regularny dialog na wysokim szczeblu dotyczący wielu kwestii, wtym praw człowieka, bezpieczeństwa, egzekwowania prawa, gospodarki, środowiska izmiany klimatu. Od 2005r. wdrażanie umowy UE–Meksyk monitoruje Wspólna Komisja Parlamentarna UE–Meksyk. Spotyka się ona zazwyczaj dwa razy w roku i służy za podstawowe forum wymiany poglądów.
Jonas Kraft / Clotilde Chantal Claudie Sebag